İnsanın yaşadığı çevreye yönelen başlıca tehlikeler giderek daha global bir nitelik almaktadır.
Çevrenin korunabilmesi için ekolojiyle ilgili yasalara ihtiyaç vardır.
Dünyanın herhangi bir yerinde çevreye verilen ciddi boyutlardaki zararın herkesin sorunu olduğu ve hepimizi tehdit ettiğini kabul etmedikçe, hiç bir etkili önlem alamayız.
Dünya artık emek yoğun, malzeme yoğun, enerji yoğun değildir; bilgi yoğun olmaktadır.
Bir danışman olarak en güçlü yönüm cahil olmam ve birkaç soru sormamdır.
Bilgi, tek başına ekonomik bir kaynak değildir. Bilgi alınıp satılamaz, sadece bilgiyle yaratılanlar alınıp satılabilir.
Çevre de artık para gibi, enformasyon gibi ulusal sınırlar tanımamaktadır. Çevreyle ilgili önemli ihtiyaçlar -sözgelimi atmosferin ve dünya ormanlarının korunması- ulusal düzeydeki eylemler ve ulusal yasalar ile korunamaz.
Çevreye yönelik en büyük tehdit, bir kağıt fabrikasının atıklarından, bir belediye kanalizasyonunu okyanusa boşaltmasından ya da yerel çiftliklerde kullanılan tarım ilaçlarıyla gübrelerin, sızıntı ve akıntılarının denize ulaşmasından kaynaklanan yerel kirlilik değildir. Esas tehlike, insanoğlunun yaşamına, atmosfere, dünyanın bir bakıma akciğeri sayılan tropik ormanlara, dünya okyanuslarına, hava ve su rezervlerimize yönelik olan tehlikedir.
Bu da tüm insanlığın bağımlı olduğu çevre demektir.
Değer yaratan iki faaliyet vardır. Yenilik ve pazarlama geriye kalan herşey maliyettir.
Ticaretin sadece iki basit işlevi vardır: pazarlama ve yenilik.
Bir işin sadece tek bir geçerli amacı olabilir: Müşteri kazanmak.
Pazarlamanın amacı satışı gereksiz kılmaktır.
Ağaçlar ölmeye yukarıdan başlar.
