Sözcükler, tek başlarına insanı kırmaz oysa. Yaralayan bunun arkasına saklanan ikiyüzlülüktür.
Ölüler yokluklarıyla değil, daha çok onlar ve bizler arasında söylenemeyenler yüzünden acı verirler.
Akmayan gözyaşları kalpte birikir, zamanla kabuk tutar ve kirecin çamaşır makinesini tıkaması gibi kalbi tıkayıp felç eder.
Dünyaya gelen her yaratığın en derin tutkusu devrim yapmak değil;sevmek ve sevilmektir.
Evdeki her şeyi tamir eden erkek; Kırdığı kalbi onaramıyorsa, usta sayılmaz.
Yalnızca acı insanı geliştirir.Ama acıyla göğüs göğüse gelmelisiniz,kaçmaya çalışan ya da ağlayıp sızlayan kaybetmeye mahkumdur.
Bir hayat kırıldığı zaman yeniden bir araya getirilemez, yalancıktan onarılır, kırık parçalar üzerine zamk sürülebilir; ama kırığın yapıştırıldığı nokta her zaman göz önünde kalır…
Her zaman yapılan yanlış nedir, bilir misin? Yaşamın değişmez olduğunu sanmak, Trenin ray değiştirmeden sonsuza kadar gideceğini düşünmektir. Oysa kaderin hayal gücü bizimkinden daha renklidir.
Bütün güç kaderin elindedir, irade gücü yalnızca bir bahanedir. Bunu bilince içinizi müthiş bir huzur kaplar. Kaderin geçmişteki davranışlarınızın bir sonucu olarak oluştuğunu görürsünüz. Böylece başlangıç noktasına geri dönersiniz. Bu düğümün çözüm noktası nerededir diye sorarsınız kendinize. İpin hangi ucu çözer yumağı? Bir ip mi yoksa zincir mi söz konusu? Kesilip koparılabilir mi, yoksa sizi sonsuza dek sarıp sarmalar mı?…
